Laatst in het nieuws: een onderzoek toont aan dat strakke zwembroeken hygiënischer zijn dan de losse variant, zoals de shorts.
In Frankrijk is het bijvoorbeeld verplicht om in het zwembad zo’n strak broekje te dragen, of we het nou mooi vinden of niet.
En wat ook bleek: de strakke zwemslip wordt als minder aantrekkelijk gezien, ook door Franse en Italiaanse beoordelaars.
Toen ik er hier een berichtje over plaatste in mijn stories, waren de reacties bijna unaniem:
“Zo lelijk!”
“Je ziet alles hangen!”
“Het is zo ‘in your face’!”
Opvallend wel.
Want in de sportschool hupsen jonge vrouwen inmiddels rond in leggingen zó strak dat ze ‘bekant in de blote kont’ lijken te lopen (zoals mijn moeder het zou zeggen). Ik vind er wat van, van een broekje dat zo strak zit dat je zelfs de spleet kunt zien. Maar volgens mijn dochters is het de normaalste zaak van de wereld en moet ik niet zo boomerig doen.
Ze vinden het empowered. Mooi. Fier.
Maar als een man z’n kroonjuwelen vacuüm verpakt? Dan wordt het ineens onsmakelijk.
Wat is dat toch met die dubbele standaard? Waarom kan het vrouwenlijf niet strak genoeg zijn verpakt, maar roept een te strakke weergave van de mannelijkheid zoveel weerstand en walging op?
Een aantal redenen die genoemd werden:
- Je ziet alles zo bungelen.
- Mannen die op zichzelf geilen of te ijdel zijn, zijn niet aantrekkelijk.
- Mannen denken dat ze vrouwen daarmee opwinden, maar gaan daarmee alleen maar van zichzelf uit en niet van de vrouwelijke seksualiteit.
- Te veel mannen hebben zich in de eeuwen voor ons (maar ook in het heden) ongevraagd opgedrongen met hun geslachtsdelen.
En die laatste zou de echte, onderliggende reden wel eens kunnen zijn voor onze massale walging jegens de strakke zwembroek.
Want hoewel ik zou willen dat de mannelijke en de vrouwelijke seksualiteit beide net zoveel vreugde, genot en veiligheid zouden verschaffen, is de mannelijke seksualiteit eeuwenlang verre van veilig geweest. Eerder was de mannelijke seksualiteit een bedreiging. Iets wat angst op riep. En – tragisch genoeg – nog steeds angst oproept.
Angst, die zich onder andere uit in een gevoel van walging.
Vrouwen zijn blijkbaar al eeuwen bang voor de mannelijke kroonjuwelen.
Niet omdat ze daadwerkelijk eng zijn (bungelend hebben ze zelfs wel iets koddigs), maar omdat vrouwen geleerd hebben dat ze vaker pijn en angst, dan genot verschaffen.
Natuurlijk wil ik het niet groter maken dan het is. Ik bedoel: het is maar een ballenknijper, laten we het vooral klein en veilig houden. Zo eng zijn mannen in speedo’s toch ook weer niet?
Dat klopt. We doen onszelf er tekort mee als we alleen maar gaan zitten zwelgen in die angst en walging. We kunnen wat leren van onze emoties, zelfs als die emotie ‘walging is.
Misschien is het tijd om die reflex van walging niet alleen te begrijpen, maar ook langzaam los te weken. Niet dat iedereen vanaf nu zijn zaakje zo strak mogen moet inpakken, maar omdat we met z’n allen iets te winnen hebben als de mannelijke seksualiteit niet automatisch in het hoekje eng, vies of bedreigend wordt gezet.
Veilige mannelijke seksualiteit ontstaat niet vanzelf. Het ontstaat door gesprekken, door opvoeding, door mannen die leren hóe hun seksualiteit werkt en hoe ze die op een liefdevolle manier kunnen dragen. En door vrouwen die durven te onderzoeken welke angsten van henzelf zijn – en welke ze geërfd hebben.
We mogen ons best iets meer inzetten om ook de mannelijke seksualiteit veiliger te maken. Door eerlijk te praten. Door grenzen én verlangens te benoemen. Door onze jongens te leren wat respectvolle begeerte is. Door onze mannen terug te geven dat hun lichaam niet per definitie een bedreiging is, maar ook niet per se een door iedereen aanbeden tempel van genot.
En misschien – héél misschien – kunnen we dan ooit een strakke zwembroek zien voor wat het werkelijk is: gewoon een stukje stof. Niet meer, niet minder. En dat we gewoon gezonde nieuwsgierigheid ervaren naar wat daaronder zit.
