“Wat dapper!”
“Wat kwetsbaar!”
“Wat herkenbaar!”

Wat een superlieve reacties allemaal op mijn gebroken-trouwring-biecht! Dankjulliewel daarvoor ❤ .
Het was eigenlijk helemaal niet mijn bedoeling om heel kwetsbaar of dapper te zijn (en ik voel me ook helemaal niet per se zo). Maar ik vind het wel heel belangrijk dat ik eerlijk ben, ook over mijn eigen not so perfect relatie.

Toen ik alle reacties las, bedacht ik 2 dingen:
1. Waarom houden we de idiote gedachte in stand dat een huwelijk altijd gelukkig moet zijn?
2. Wat heeft ons er uiteindelijk eigenlijk doorheen geholpen? Is er een sleutel ofzo?

Als je altijd gelukkig wil zijn, trouw dan niet, vertel ik mijn stellen altijd. Ik bedoel: dit hele leven doen naast iemand die anders is, denkt, leeft dan jij, het valt niet altijd mee.
Elke relatie gaat door mooie en moeilijke fases, dat is heel normaal. Je ontwikkelt patronen. Soms heel gezonde, maar vaker ook ongezonde. Dat kan heel gemakkelijk tot verwijdering en onbegrip leiden. En dat leidt tot eenzaamheid.

Dat kan je het gevoel geven dat je liever weg wil rennen uit een relatie, dan samenblijven met iemand bij wie je je zo eenzaam voelt. Want dat doet elke dag pijn. Daar was ik ook 😔.

Maar – praise the Lord – ik voelde ook nog steeds onwijs veel liefde voor mijn man. En hij ook voor mij. En we wisten: we willen het liefst echt samen dit hele leven doen. Maar niet meer zoals we dat tot dan toe deden.

We zijn onze patronen gaan onderzoeken. Wat hij altijd deed. Wat ik altijd deed. Wat we gewend waren. Wat we dachten dat we bedoelden (en wat niet zo bleek te zijn). Wat ons pijn deed of boos maakte. Waarin we ons eenzaam of onbegrepen voelde. Dat waren geen leuke gesprekken (understatement), ik werd er doodmoe van.
Nu ben ik best goed in mijn werk 😝, maar ik vond het wel heel lastig om van een emotionele afstand naar onze relatie te kijken. Ik ben geneigd heel snel op alles wat ik voel, zie en ervaar te reageren en dat is niet zo handig als je juist even zonder heftige emoties naar elkaar moet luisteren.

🗝️ De sleutel was in mijn geval: mijn eigen trots opzijzetten en bereid zijn te luisteren naar zijn pijn (niet zelden verpakt als verwijt 😬). En die van mezelf ook onder ogen durven komen. Soms even helemaal niets terug zeggen en zijn woorden laten landen, zonder dat ik in de rol van ‘schuldige’ zou stappen. Het ging namelijk helemaal niet om een schuldvraag ofzo.

Met liefde, commitment en hoop zet je al een onwijs belangrijke eerste stap. De wil om elkaar weer te willen vinden. Misschien op een totaal nieuwe manier dan je dacht. Dat vraagt lef, want het kan best pijn doen om je ziel zo bloot te geven en die van de ander opnieuw te leren zien.

Ik zal de komende tijd meer tips delen over dit onderwerp, want ik begrijp dat dit een hot topic is voor veel meer stellen. En hoe fijn is het te weten dat je niet alleen staat!

There is a crack in everything
That’s how the light gets in

#liefde #commitment #lef #hoop #relatiesores #barstjes #opgebiecht

Lees hier ook mijn gebroken trouwring biecht: https://ohecht.nl/blogs/biecht-van-een-relatietherapeut/